Tussen geboorte en dood

Wanneer zal worden ‘geweten’ dat elke dag geteld is in dit fysieke veld en dat dit ‘moment’ tussen geboren worden en sterven het enige moment is, eenieder geschonken om de zielsopdracht zo goed mogelijk te volbrengen?

Wanneer zal men de moed hebben om te durven opstaan en het juk af te werpen van het ‘geleefd worden’,  van het slaafse volgen van wat anderen dicteren?

Wanneer zal men zich durven ontdoen van de van kinds af aan ingelepelde ‘programmatie’?

Wanneer zal men zich herinneren ‘heem-loos’ te zijn en te weten dat de ‘thuishaven’ hier niet gevonden kan worden , dat het eeuwige leven niet betracht kan worden op deze aarde? Dat sterven bij geboorte hoort?

Wanneer wordt men met andere woorden ‘Bewust’ ?

Ligt het antwoord niet in de vraag ‘wie ben ik’ en ‘wat moet ik hier’, ‘waar kom ik vandaan’ en ‘waarheen zal ik gaan?’ ‘Waarom vertoef ik in een oord dat het mijne niet lijkt te zijn en wat is het doel van dit bestaan?’

Want wie is die mens die zichzelf een ‘ikje’ noemt, die leeft door zijn aardse dromen of door hen wordt geleefd; die wil voldoen aan de vele verwachtingen en diep teleurgesteld wordt wanneer zijn verlangens niet ingelost worden; die zijn dromen verder in de tijd projecteert en vergeet om te leven omdat hij gelooft dat hij nog zoveel moet en hij nog zoveel wil …                                                                                                                                 

Is het niet daardoor dat ‘sterven’ als een doembeeld opduikt in zijn gedachten?                                                        

Omdat eindigheid niet past in zijn plannen, omdat hij niet kan aanvaarden dat hij op een dag afscheid zal moeten nemen van dit  dualistische bestaan, van alles en iedereen, van dit korte ‘tijdsmoment’ dat aanvankelijk eindeloos leek te zijn? Is het niet omdat de ware toedracht hem niet meer bekend is en hij onwetend is geworden van zijn eigen werkelijkheid, dat hij zich zo vastklemt aan dit leven, omdat dit voor hem de enige realiteit is die hij kent, door wat zijn 5 zintuigen hem vertellen?

Misschien wel omdat er diep verscholen een vaag en onbewust weten leeft, een vage herinnering aan eeuwigheid, aan gelukzaligheid , maar hij zich niet meer kan herinneren wat dit betekent.

Hoelang wil hij hier dan nog met doorgaan, hoelang wil hij nog geslingerd worden tussen genoegdoening en ontgoocheling, tussen slapen en dromen, tussen blijheid en verdriet…

Hoelang wil hij vastgeklemd blijven aan het rad van wedergeboorte of het wiel van samsara (begoocheling)?

Hoelang wil hij nog doorheen lijden en pijn blijven ervaren?

Hoelang duurt het nog vooraleer de innerlijke mens ontwaakt en opstaat uit zijn graf?

Op de weg tussen geboorte en dood vindt cyclus na cyclus een nieuwe persoonlijkheid zijn bestemming.

Steeds weer kronkelt die weg voor hem, naargelang de karmische resten en patronen die opgeslagen liggen in de ziel. Het is een ervaringsweg die uitnodigt en nieuwe kansen schept voor de ziel of de microkosmos waarin de persoonlijkheid  existeert. Een kans tot bevrijding uit zijn aardse gevangenis, een kans tot vergeestelijking van de mens door die kleine Godsvonk die sluimert in zijn hart en de sleutel is tot het grote Ontwaken. 

Al dan niet beladen met veel pijn en verdriet vervolgt hij dit levenspad ,zichzelf steeds herhalend, tot het moment aanbreekt waarin hij doodmoe het Licht kan zien en hiernaar tracht.

Daarvoor leeft en sterft hij in eindeloze cirkelgang , binnen die kleine tijdspanne op aarde, zonder zich vragen te stellen. Hij meent het leven te kennen, hij meent te leven. Doch net zoals alles in de natuur geboren wordt en sterft, zo ook elke mens.

Deze aarde is een groot ervaringsveld, een veld vol beweging en actie, een veld van verandering waardoor de mens zichzelf leert kennen.

Onbewust verliest hij zich hierin, ondergaat wat op hem afkomt en schept aldus zijn eigen werkelijkheid. Hij is een geconditioneerd wezen geworden, levend naar het ritme van uren, minuten, dagen, weken, maanden, jaren enz…want hierop is deze wereld helemaal afgestemd.

Zijn natuurlijke intuïtieve instelling is op sterven na dood. Hij herkent de taal niet meer van de kosmos en de aarde… de symboliek is hem onbekend geworden van het totale plaatje waarin hij zich bevindt.

Hij verkeert in de onmogelijkheid om de werelden om hem heen te begrijpen en hun taal te verstaan .

De natuur is hem vreemd geworden en gereduceerd tot koopwaar, tot economische product.

Hij beseft niet dat wat buiten is een afspiegeling is van dat wat binnen is ...

Door zijn egoïstische korte termijn denken beschadigt hij hierdoor zichzelf ,zijn medeschepselen en de planeet . Haar oceanen en rivieren worden levenloos, een vergiftigd biotoop voor al het leven dat zich hierin bevindt of zich hieraan voedt en laaft.  Haar lucht is onzuiver, zwaar vervuild met toxinen, net als haar bodem die door allerhande vormen van uitbuiting wordt verwoest.

De mens profileert zich als een almachtig patriarch die meent alles in zijn bezit te kunnen nemen.

Hoogmoedig, arrogant en dictatoriaal gedraagt hij zich ten opzichte van al wat leeft. Hij kijkt neer op zijn medemens, op andere rassen, ideologieën en voelt zich superieur.

Hij is het meesterbrein geworden ipv een mens met een kloppend hart en schept aldus zijn eigen werkelijkheid. Want alles kan verklaard worden, alles kan geanalyseerd worden, alles kan gemanipuleerd worden….

Zodoende wordt hij een gevaarlijk roofdier, geraffineerd, sluw en slim, zo laten zijn handelingen zien…

Hij leeft vanuit Begeerte en kent de Liefde niet meer.

De aarde als decor waarin de mens geplaatst werd als kans om zijn oorspronkelijkheid opnieuw te herinneren is door hem misbruikt en beschadigd.Kon hij maar beseffen dat geen enkele handeling die gesteld wordt, geen enkele gedachte die gevoed wordt niet zonder gevolg is.

Dat iedereen met iedereen verbonden is en elke daad een weerslag heeft op de rest van de mensheid en dat vooral hetgeen wat niet waargenomen wordt oorzaak is van het verstevigen van deze cirkelgang.

De mensheid wordt langs alle kanten beïnvloed, belaagd, gemanipuleerd en is zich hier niet van bewust.

Er is een wereld actief naast deze fysieke wereld , een wereld die de spiegelzijde vormt van eenzelfde medaille. Een wereld die de mens influistert, die hem via zijn  zwaktes raakt, buitensporige emoties opwekt en die kost wat kost wil overleven door de vele etherische aderlatingen en het fysieke bloedvergieten die bewust worden opgewekt.

Een wereld van allerlei energieën, niet belichaamde krachten die meer en meer zichtbaar worden in deze tijd. Veel psychische ziekten en stoornissen vinden daar hun oorzaak .Het is een ongekende wereld voor velen en toch is de invloed die ervan uitgaat van een ongezien formaat.

Wie is dus die mens die denkt het leven te controleren en zijn bestaan voor alles veilig wil stellen; en indien hij hierin faalt, dit leven wil ontvluchten, omdat alles waarvan hij droomde of naar streefde als een kaarthuisje in elkaar valt, omdat het lijden de overhand genomen heeft en alle verlangens in de kiem gesmoord zijn; omdat hij geen uitweg meer ziet, geen alternatief en de dood hierbij als enige bevrijder ziet…

Helaas is dit wellicht nog de grootste illusie, want de cirkel draait eindeloos door …

 

'De begeertekracht is de pijl

die door de ring van de dood

zichzelf voortplant'

Marcel Messing

 

Is hij dan zo diep gevallen, zo ver afgedwaald dat hij een karikatuur geworden is van zichzelf?

Voelt hij niet diep in hem het kloppende hart dat hem doet leven en beseft hij dan niet dat dit de bron is van zijn bestaan en dat het brein, ook al is het een heel vernuftig apparaat , hier niet zonder kan ?

In huidige tijd en vooral in het westen leidt dit een eigen leven en denkt op zichzelf te kunnen bestaan.

Het brein wordt hoog in ere gehouden en daar zijn onze scholen, onze opleidingen en opvoeding op gericht.

Stilaan vormt zich dan een virtuele wereld, een wereld geschapen door het intellect, een wereld met verkilde en verkleumde harten omdat de mens de verbinding kwijtgeraakt is met zijn oorsprong, met het Levenshart...daar waar de kiemkracht ligt tot het ware leven. Het mooie spirituele wezen dat hij ooit eens was ligt in hem verborgen, onaangetast en wacht tot de tijding rijp is en de ziel het uitschreeuwt! Want…

 

“You cannot transmit wisdom

and insight to another person.

The seed is already there.

A good teacher touches the seed,

allowing it to wake up,

to sprout, and to grow."

Thich Nhat Hanh

 

Kon hij er zich maar bewust van worden dat deze planeet niet in handen is van Liefde, dat de Tegenkracht de koers bepaalt die de mens het liefst heel erg dom en onwetend houdt, bij voorkeur door zand in de ogen te strooien. Veel leed zou bespaard kunnen worden indien hij zou kunnen zien hoe ver hij afgeleid werd en dat het tweeledige kwaad de oorzaak is dat hij geslachtofferd wordt.

Enerzijds door het kwaad van buitenaf (Archonten) en anderzijds door de aard van zijn huidige 'natuur' die kost wat kost wil overleven en dan ook tot alles in staat is omwille van dit zelfbehoud.

Elke bezielde mens zal ooit de weg naar huis terug vinden wanneer het moment hiervoor aanbreekt.

Alleen komt het tijdstip dichterbij dat een hele levensgolf van zielen die kans kan grijpen of ze juist niet wil/kan grijpen, waardoor de scheiding nakend is.

Een kans die niet zo veelvuldig voorkomt, want niet voor niets wordt dit een tijdsgewricht genoemd, een moment van definitieve omkering, van de hergeboorte in het hart.

Door de aanwezigheid van een groot elektromagnetisch, fijn vibrerend Gnostisch veld is 'redding' elk moment mogelijk,  kan het Rad zomaar tot stilstand komen en kan de ziel elk moment zijn karmisch programma doorbreken dmv een Gnostisch ingrijpen, mits zijn hart hiervoor ontvankelijk is.

Je zou het 'Genade' kunnen noemen, het opheffen van karma of vergeving.

 

Light will someday split you open;

even if your life is now a cage…

Love will surely burst you wide open,

into an unfettered, blooming, new galaxy.

 

Hafez

 

In tegenstelling van wat meestal gedacht wordt, is Liefde vaak “de steen des aanstoots”, vooral bij die mens die zover is afgedwaald dat zij een bedreiging vormt voor zijn verharde hart en voor zijn ogenschijnlijk ‘veilige’ bestaan.Hierdoor wordt de scheiding van de schapen en de bokken een feit, naargelang  welke 'natuur' leeft in de mens, naargelang de keuzes die hij maakt en in hoeverre hij kan mee-vibreren met het Veld dat aanwezig is en hem roept...

Want de Geest waait waar hij wil en strijkt neer waar hij wil; enkel daar waar Hij zijn Natuur herkent kan Hij maaltijd houden.

Vrijheid draait steeds om inzicht en verwerkelijking en dit loopt via de Spirituele ervaring, via de 'goede strijd' die in de mens zelf plaats zal moeten vinden mits hij zich in vrijwillige offerande openstelt voor  het Licht...Die keuze is er gelukkig steeds.

Helaas wordt het Licht vaak niet gezien en verkiest men in het donker te blijven.

Misschien is de uitdaging te groot, de impact te drastisch, want precies door het Licht wordt het kwaad of de duisternis gezien en gekend binnen de innerlijke ervaring ,waardoor deze uiteindelijk aan kracht verliest. Angst verlamt nog zoveel en vertaalt zich in apathie, passiviteit en een zich terugtrekken in zijn eigen veilige wereld of nest.  Onwetendheid lijkt een makkelijker weg, doch een weg die loopt langs een pad van lijden.

Dit is dus een bijzondere tijd…een tijd waarin de mens voor een grote uitdaging wordt geplaatst.

Een tijd waarin hij tot het ware Leven kan ontwaken en kan mee-vibreren in haar ritme waardoor hij Vrij wordt en de fysieke dood hem niet meer kan raken…

Een tijd waarin de ‘heiland’ in hem kan opstaan…

 

(M) cirkelpunt