Let the Sunshine in….

Ik roep je bij je naam

en streel de snaren van jouw hart,

daar waar Waarheid wordt

tot scheppende Kracht

en Liefde ontwaakt tot ‘t Leven

daar kom ik thuis...

(M)cirkelpunt

"Als de Zon zich begeeft naar het huis van de dienende mens, dan zal de manier van leven de manier van werken overnemen. Dan kan de levensboom zover uitgroeien dat zijn takken alle zonen der mensheid kunnen beschutten Het bouwen van de Tempel en het sjouwen van stenen zal stoppen. Men zal het groeien van de boom kunnen zien, en de gebouwen zullen verdwijnen. Moge de Zon naar de plaats gaan waar hij hoort, en moge U op deze dag en gedurende deze generatie zorgen voor de wortels van groei."

Anonieme oude tekst uit de Nieuwe Roep

Wie hunkert niet naar de eerste warme zonnestralen of naar een verkwikkend zonnebad na een koude en natte winter. Hoe verlangen we niet naar dat gouden licht wanneer een dik wolkendek voor lange tijd de aarde omhult en we letterlijk gebukt gaan onder het gewicht van deze vracht.

Want ofschoon we in en door haar leven, zijn we niet in staat haar te zien noch te kennen, niet in staat om door de mist heen te dringen en haar straling te voelen. We reizen haar liever achterna en zoeken altijd opnieuw een manier om haar te naderen.

Net zoals ieder mens de fysieke zon zoekt om zich te warmen en te voeden, verlangt ook de innerlijke mens naar het heldere licht van de Kosmische Zon.  Dit verlangen drijft ons verder en doet ons hopen en streven.

Tenzij dit een vurig smachten wordt, een snakken naar Adem, naar Leven, kan de Zon niet eerder binnentreden. We moeten bereid zijn om onze luiken te openen en onze ballast te verwijderen opdat een lichtstraal ons hart kan beroeren en het Licht in zijn volheid kan binnenstromen.

De aarde openbaart haar schatten slechts in wisselwerking met de zon. Alles wat in haar verborgen is en wacht op ontluiking,  groeit en bloeit door de warmte en het licht. Dit Licht is de bron van alle leven, in potentie aanwezig en stuwt het verder op tot volle bloei. Net zoals de aarde is de mens onbewerkte grond met enorme en ongekende mogelijkheden. Ook zijn schat rust in hem en ligt bedolven onder de vele lagen. Een schat die alleen tot volle wasdom komt en ontwikkelt tot nieuw leven door de straling van de kosmische Zon. Het is die Geestkracht of de Gnosis die het zaad of de vonk laat ontkiemen, ontvlammen, groeien en ten slotte laat bloeien en aldus een vernieuwde en goddelijke ‘manifestatie’ schept.

“De mens is een God in windsels” zegt Mirdad….

Daardoor is hij verblind, doof en verlamd en ziet slechts de windsels of het wolkendek.

Alleen dan, wanneer de Zon zich begeeft naar het ontvankelijke en hunkerende hart kunnen de windsels afgeworpen worden, wordt alles transparant en worden we wat we Zijn; verdwijnen alle creaties die hieruit voortvloeiden omdat ze hun kracht verloren hebben en stappen we eindelijk het Leven in.…

Zo kan dan de nieuwe Zon opstaan in de microkosmos (of ons huis) en worden we vervuld van dit wonderlijke Licht, kan de boom van Leven groeien ,diep geworteld in het Koninkrijk tot dienst van alles en allen.

(M) cirkelpunt