Het Weisse Rose - manifest

Het Weisse Rose - manifest

over een heel bijzondere spirituele samenzwering

" Those who have the privilege to know, have the moral duty to act " Albert Einstein 

Onze prachtige blauwe planeet zucht en kreunt onder een loodzwaar, donker en wreedaardig juk. Onze wereld draait vierkant de verkeerde richting uit en nog zo weinigen die beseffen welk sinister en sluw complot hier aan de grondslag van ligt. Voor wie het wel ziet is het schouwspel bij wijlen zo uitzichtloos dat men geneigd is de ogen te sluiten, soms zelfs voorgoed. Maar ... wie verder, dieper en breder schouwt, bespeurt dat er tegelijk iets wonderlijks aan het gebeuren is. Er dient zich wereldwijd een nieuwe beweging aan van verzet, opstand, ommekeer en vooral bewustwording. Haar komst is in zoveel oude geschriften en wijsheidstradities aangekondigd, lange tijd bleef ze ondergronds maar nu breekt ze voluit door. Niemand heeft hiertoe beslist en statuten zijn er niet opgemaakt. De werving gebeurt in de stilte van ieders hart, vanuit een innerlijk verlangen.

Elk van ons is hiertoe wakker geworden op zijn tijd. Vooral zij die pas op rijpere leeftijd ontwaakten hebben zich langdurig het stof uit de ogen moeten wrijven, dat hen zo lang in zo'n totale illusie en grondige onwetendheid heeft gehouden. We hebben elk voor zich zelf en met zijn allen samen de streep getrokken in het zand vanuit het vastberaden voornemen ' No passaran '. Tot hier en niet verder. Het is genoeg geweest. De tijd is afgesloten van compromissen voor ' de lieve vrede ' want deze is vals. Achter ons ligt de tijd van kritiekloos aanvaarden wat ons als normaal en 'niets aan te doen ' wordt voorgesteld maar onze menselijke waardigheid ondermijnt. Voorbij is de tijd van het krampachtig verdedigen van ons schijncomfort, dat ondanks de gouden tralies slechts een benauwende gevangenis is. De tijd is nu aangebroken om op weg te gaan, relaties af te ronden die geen positieve energie meer geven en alles achter te laten wat niet meer goed voelt en tot het oude denken behoort. Een naam heeft deze beweging nog niet, maar ' Revolutie van de Witte Roos ' lijkt mij een kanshebber. Na eeuwen van toenemend mannelijk materialisme en nihilistisch egoïsme die de wereld rood kleurden heeft deze spontane samenzwering de wegwijzers nu gericht op vrouwelijke intuïtie, mededogende verbondenheid én de kosmische krachtcentrale binnen in ieder van ons: de witte roos. We beschouwen ons niet als superieur noch pretenderen we alle waarheid in pacht te hebben. We hebben er wel heel principieel voor gekozen ons los én vrij maken van de kortzichtigheid, van de onderdanigheid en van de angst. De politiek blijft voorlopig nog blind, de media nog doof, de massa nog onverschillig. Aan de oppervlakte lijkt deze beweging nog schuchter, beperkt en onopvallend, mààr ze wint aan kracht. Iedere dag wat meer. Eigen belang of individuele glorie of persoonlijk succes is niet wat ons drijft. Een ideologie of religie evenmin. We zijn niet echt georganiseerd in een politieke partij, in een vakbond of een lobbygroep.

Een strategisch draaiboek is er evenmin. We doen gewoon wat we voelen te moeten doen zonder ons al te zeer vast te klampen aan de vruchten van onze daden. Je kan geen lidkaart kopen van onze beweging. Je maakt er gewoon deel van uit telkens wanneer je opstaat tegen onrecht en ongelijkheid, telkens wanneer je op straat komt of in de pen klimt om te protesteren tegen alles wat onze gezondheid ondermijnt, telkens wanneer je probeert te ontkomen aan de verslavingen van een technologie, die ons het tegendeel van geluk, wijsheid en communicatie brengt. We zijn zachtaardig, maar kunnen keihard toeslaan als de waarheid geweld wordt aangedaan. We zijn vredelievend, maar komen onverzettelijk in het verweer als de vrijheid wordt bedreigd. We zijn tolerant, maar we saboteren consequent alle vormen van controle, inbreuk op de privacy, beknotting van onze soevereiniteit. In onze strijd dragen wij geen uniform : elk moet zich zelve worden. We dragen geen titel : het is één voor allen en alles is één. Wapens gebruiken we evenmin maar we houden er wel van om ongemerkt onschuldig lachgas rondom ons te spuiten als de sfeer te ernstig wordt, om nepbommetjes te gooien op onverdraagzaamheid, om stekelige strikjes te spannen rondom enggeestigheid en opzwepende stokjes te steken in de raderen van defaitisme. In onze samenzwering kruipen we niet bijeen in afgesloten ruimtes, wordt er niet gefluisterd, niet heimelijk gekonkelfoesd, niet gechanteerd. Neen, we staan rechtop, we spreken luidop, we kijken iedereen vrijuit in de ogen. De revolutie van de witte roos is er niet op gericht anderen te beschuldigen noch te overtuigen van ons gelijk wel om hen uit te nodigen zich te bevrijden van de matrix die ons als mensheid in een benauwend keurslijf houdt en die ons verschrikkelijke dingen met elkaar, dieren en de natuur doet doen, waarvan ons geweten, ons hart en ons denken eigenlijk walgen. Leiders hebben we niet, maar we komen wel bijeen om te luisteren naar wijze mannen en vrouwen, die authentiek zijn en spreken vanuit grondige studie, diep weten en rijpe levenservaring.

Perfect zijn we niet en we hebben onze zwakke plekken en moedeloze momenten maar we oefenen ons dagelijks in de deugden van geduld, vertrouwen en standvastigheid. We beproeven de aards moeilijke evenwichtsoefening tussen het standpunt van de onthechte toeschouwer en het actiepunt van de standvastige weerstander. We streven ernaar dat onze gedachten, onze woorden en onze daden een ééndrachtige stormram worden tegen het kunstmatig bolwerk van leugen, bedrog en intimidatie. Gaandeweg beginnen we de klemtoon te verleggen van vechten tegen naar het opkomen voor en uiteindelijk het trachten zelf te leven op een voorbeeldige, vooruitstrevende en consequente manier. We voelen ons gedreven door een diep verantwoordelijkheidsbesef voor de toekomst van onze (klein)kinderen en we willen onze rol spelen in de samenleving maar achten ons niet gebonden door zielloze wetten die onze rechten en waarden fnuiken en zinloze regeltjes die de zin voor initiatief verstikken. De geschiedenis leert ons dat niet burgerlijke ongehoorzaamheid het probleem is, maar het feit dat al te lang al te veel mannen en vrouwen zich geen vragen stelden bij wat hen van boven af werd voorhouden, geleerd en opgedragen. De revolutie van de witte roos kadert zich in een groots kosmisch epos, waarin de held - die elk van ons is - na een lange, gevaarlijke tocht uit een diep dal opklimt: sterker dan wie hij was en vooral meer zijn eigen ware zelf. We voelen ons dus optimistisch, vertrouwvol en in feite onoverwinnelijk. 

Dit is onze strijd en dit is onze tijd. 

Opgemaakt op 21 december 2013, Peter Vereecke Waarheidszoeker, vrijheidsstrijder, maatschappelijk werker

Deze tekst is opgedragen aan de nagedachtenis van Sophie Scholl. Dit Duits meisje was eerst enthousiast lid van Hitler-jugend tot haar ogen open gingen voor het gewelddadig, onverdraagzaam en duivels karakter ervan. Samen met haar broer Hans en enkele anderen was zij actief in een geweldloze jongerenverzetsbeweging ' Weisse Rose ', die vooral pamfletten verspreidde op universiteiten. Ze werden in 1942 opgepakt en mishandeld door de Gestapo, veroordeeld en nog dezelfde dag onthoofd. Het zesde en laatste pamflet werd gemaakt na het gruwelijk en zinloos sneuvelen van 330.000 Duitse jonge mannen in de slag om Stalingrad. Het werd buiten het land gesmokkeld en later door de geallieerden via vliegtuigen verspreid over Duitsland. Sophie Scholl vraagt hierin van Hitler terug wat ze als het kostbaarste bezit van een mens beschouwt:

De Vrijheid

Moge de witte roos in ieders hart open bloeien