Ware en duurzame vrede breng je niet in de wereld door te proberen die wereld te veranderen; alleen door onvoorwaardelijk datgene te aanvaarden wat nooit kan veranderen krijg je vrede. Het verlangen naar verandering in deze wereld of om deze te willen veranderen is een reactie van ons dualistisch denken. Het is het verstand dat een voorkeur geeft aan dualiteit, wat een illusie is.

Wanneer iemand zich niet prettig voelt met dat wat als schadelijk en slecht wordt beoordeeld en dit wenst te veranderen, om dit te verbeteren, of om het te herstellen en de fout te corrigeren, dan is het dualistische verstand aan het werk.

Het dualistisch verstand ziet het kwaad en verlangt naar het goede, het ziet misstanden en verlangt ernaar dit recht te zetten, het ziet onrecht en verlangt naar rechtvaardigheid, het voelt angst en spreekt daarom van liefde.

Maar dit gevecht is nooit te winnen en echte Veranderingen zullen nooit kunnen ontstaan uit zo’n conflict, omdat de wortel van de fout niet wordt uitgeroeid door dingen te willen veranderen. De vergissing ligt juist in het feit dat men tracht om de fout te willen veranderen, in plaats van de werkelijkheid hiervan onder ogen te willen zien.

Trachten om de wereld of zichzelf te veranderen in iets beters is een vorm van vluchten en is een illusie van het hebberig verstand. In plaats van eerlijk de werkelijkheid in te willen zien en zo in aanvaarding en overgave te willen uitkijken naar de stabiele, onveranderlijke, goddelijke Realiteit, probeert het verstand dat uit gewoonte en onwetendheid reageert, om zijn eigen leven op Aarde aangenamer te maken door te trachten dingen te veranderen die nooit fundamenteel kunnen worden getransformeerd.

Laat het absoluut duidelijk zijn: als een mens een illusie wenst te veranderen, als hij verlangt om één zijde van de dualiteit aan te passen, dan kan het niet anders dan dat hij zich met de hele illusie gaat verbinden. Als hij die ene kant van de dualistische tegenstelling wil veranderen, dan zal hij die andere kant daar ook bij betrekken, omdat een zijde geen betekenis heeft zonder het contrast van zijn tegenpool. Zich verbinden met de illusie van de dualiteit en deze trachten te veranderen heeft uiteindelijk geleid tot het soort waanzin dat we heden ten dage in onze maatschappij zien: oorlogen, ziekten, uithongering, moord, verkrachting en al die andere gruweldaden die symptomatisch zijn in ons planetaire gesticht van tegenwoordig.

Maar wie heeft jou gezegd dat je iets moet veranderen?

Wie heeft jou gezegd dat je iets beters moet maken?

Wie heeft jou verteld dat je voor vrede op Aarde moet bidden?

Wie was het die jou heeft verteld dat onvoorwaardelijke liefde betekent dat je een illusie moet liefhebben en die je zodoende vergeefs probeert te verbeteren?

Wie heeft jou verteld dat jij en deze wereld perfect moeten zijn als Perfectie reeds levend en wel bestaat, als je tenminste weet waar en hoe je daar naar moet zoeken?

Wie heeft jou verteld dat je door van deze wereld een betere plek te maken, volmaaktheid zou kunnen vinden?

En wie was het die jou deed geloven dat jij degene was die deze verandering tot stand zou moet brengen?

Je kunt de muren van een gevangeniscel wel versieren maar toch blijft het dezelfde gevangenis. Als jij dit nu weet, maakt zo’n verandering jou dan gelukkig? Heb jij dan meer vrede of vrijheid gevonden tussen deze muren? Of heb jij jezelf alleen maar even voor de gek gehouden door de muren te schilderen met een nieuwe kleur, de kleur van verandering?

Liefde, Vrede en Geluk krijg je niet door te trachten een illusie te veranderen; alleen door het onvoorwaardelijk aanvaarden van het karakter van een illusie kun jij je op een natuurlijke wijze hiervan bevrijden. Indien je het licht van verandering in deze wereld wenst te brengen, dan zal je er ook duisternis in moeten brengen, omdat een verandering alleen maar kan bestaan en mogelijk wordt gemaakt door tegenstellingen.

Als er helemaal geen tegenstelling zou bestaan, hoe zou jij dan iets kunnen veranderen? Hoe kun jij een positieve verandering tot stand brengen als er niet iets negatiefs was om te veranderen, om je daarmee te verbinden? Waarom zou jij je willen verbinden met al die tegenstellingen, wanneer deze altijd weer in balans moeten worden gebracht?

Waarom zou je jouw tijd doorbrengen met het opwinden van een klok, om slechts te aanschouwen hoe het uit zichzelf weer afloopt?

Waarom iets veranderen wat uiteindelijk toch niet veranderd kan worden?

Een mens zal zich prima kunnen vinden in goedheid en geluk, echter hij zal zijn onheil of zijn verdriet bepaald niet als prettig ervaren, en toch zal hij hen beide moeten liefhebben als hij zich daarvan zou willen bevrijden.

Een mens leeft met plezier en voldoening, maar hij moet ook pijn en teleurstelling kunnen accepteren als hij vrij wil zijn van al die worstelingen.

Door de wereld of het ego in iets goeds te willen veranderen zal een mens zich tevens gaan verbinden met zijn tegenpool: het kwaad, omdat de een niet zonder de ander kan. En net zo goed als een mens niet de wolken van de hemel kan wegplukken, kan hij ook niet het kwaad wegnemen van het goede. Hij kan niet één gedeelte van de dualiteit weghalen en verwijderen. Dat is onmogelijk.

Sommige roepen uit: “ Ik laat mijn licht schijnen”.

Maar hoe kan iemand het licht laten schijnen als hij bang is voor de duisternis?

Hij zou kunnen zeggen: “ Ik laat mijn licht de duisternis verlichten”

Maar waarom? Alleen angst wenst het karakter van de dualiteit te veranderen, alleen angst wenst zijn eigen duisternis te overwinnen. Je kunt een dergelijk gevecht met jezelf of met dualiteit niet winnen; je kunt er alleen maar genoeg van krijgen en jezelf gaan voorbereiden om Genade te ontvangen.

De zoeker naar de Waarheid moet daarom het karakter van de dualiteit leren begrijpen, en beide polariteiten laten voor wat ze zijn, en niets meer met een van beide te maken willen hebben. Hij moet geen enkel verlangen meer koesteren naar een van beide zijdes van dualiteit, noch om deze te willen veranderen. Want ze zijn vervallen in een eeuwenoud gevecht met zichzelf, geboren als ze zijn uit dezelfde illusie. En als een mens in dit gevecht wordt betrokken, dan verliest hij zichzelf ook in die illusie.

Wie vertelde jou dat je moest uitzoeken welke zijde van de dualiteit jij het liefste had?

Wie vertelde jou dat door te gaan staan aan één kant van dualiteit, dit jou zou kunnen beletten te worden verbonden met die andere zijde?

En wie heeft jou overtuigd dat het verstandig was om die ene of die andere te veranderen?

Waar vreugde heerst in deze wereld, vind je ook pijn; waar licht is daar vind je ook duisternis. Maar daar waar Waarheid is, is de dualiteit verdwenen.

Wie heeft jou verteld dat je het kwaad moet bestrijden met goed? Wie heeft jou doen denken en geloven dat je ze ooit kon scheiden en daardoor vrede kon brengen in de wereld; dat je ooit de ene kon gebruiken om de ander te overwinnen?

Het pad door deze wereld is zowel licht als duisternis, want dat is de aard van dualiteit. Als je alleen maar aan de lichte zijde loopt, de zijde die je het liefst hebt, hoe vervolg je dan het pad als het de schaduw ingaat?

Wie heeft jou verteld dat je bezig moet zijn met bezit vergaren, dingen te veranderen, of zaken te ontwijken, of iets anders met het leven te doen dan het gewoon precies zo te laten voor wat het is?

Door het te laten voor wat het is, door er geen interesse meer in te hebben, zul je de dualistische illusie kunnen ontstijgen. Want wie heeft jou verteld dat je door je te verbinden met al die paren van tegenstellingen, jij of iemand anders daar vrij van zou kunnen worden?

Deze wereld is al perfect in zijn aard, de hele mensheid is al perfect in zijn aard, dat wil zeggen volmaakt dualistisch, volmaakt thuishorend tussen de tegenstellingen van goed en kwaad, licht en duisternis. Wil je dat er meer licht is dan duisternis? Zou jij graag afwillen van een deel van de natuur van deze wereld of van jezelf? Zou je een deel van de dualiteit willen vernietigen, zelfs als dat onmogelijk is? De wereld is volmaakt dualistisch, waarom zou je dat dan willen veranderen?

Het kleine “ik”-zelf is al perfect, al zijn ideeën zijn reeds volmaakt gezien zijn aard, volmaakt dualistisch, perfect wonend tussen de tegenstellingen van goed en kwaad, licht en duisternis. Zou je meer gevuld willen zijn met licht dan met duisternis? Wil je een deel van jezelf kwijtraken? Een gedeelde van jezelf dat je ziet en dat je niet zo graag bij een ander tegenkomt? Het “ik”-zelf op Aarde is volmaakt dualistisch, dat is zijn aard, waarom zou je dat willen veranderen?

Wie heeft jou verteld dat alles in deze wereld niet al perfect is zoals het is, perfect volgens de waarheid van zijn dualistisch, ongoddelijk karakter?

Wie heeft jou verteld dat je het tot het onmogelijke zou moeten gaan om te proberen de dualiteit eenzijdig te maken?

Wie heeft jou doen geloven dat je in staat was het volmaakte evenwicht van de aard van de dualiteit in deze illusie te kunnen veranderen?

En wie heeft jou gezegd dat jij het volmaakte dualistische evenwicht in deze wereld kon veranderen met ideeën over vrede en goedheid?

Jouw hele leven heb je geprobeerd om iets te veranderen wat in feite al perfect is. Heel je leven heb je rondjes gelopen door te proberen iets te veranderen wat nooit veranderd kon worden. Hoe kun je de nacht van de dag scheiden, de inademing van de uitademing? Is het niet dwaas om het ook maar te proberen?

Waarom heb je geprobeerd om licht te willen brengen in de duisternis, wanneer ze zich allebei slechts willen vermengen om een saaie, levenloze grijze schaduw samen te stellen?

Je hebt je hele leven doorgebracht met heen en weer te slingeren tussen zwart en wit, je vastklampend aan het ene dat je graag hebt, terwijl je het andere dat je niet zo graag wilde, juist probeerde te vermijden. En intussen probeerde je de wereld en iedereen te overtuigen dat je gelijk had. Waarom?

*  *  *

Er zijn twee realiteiten: in de ene heerst het karakter van tegenstellingen, en dat is waar de Aarde momenteel in vibreert. De ander Realiteit daarentegen kent geen tegenstellingen, het is Goddelijk en absoluut Volmaakt, net zoals ook de realiteit van de tegenstellingen volmaakt ongoddelijk is. Waarom proberen een van beide te veranderen? En hoe zouden we dat ook kunnen?

Kun jij de Hemel op Aarde brengen? Kun jij het goddelijke in het niet goddelijke onderbrengen? En kun jij het karakter van een van beide veranderen?

Het antwoord is nee, jij kunt alleen maar de regels naleven, de regels van de dualiteit of de regels van het goddelijke. Al het andere is een voorwendsel van jouw verstand die jou om de tuin leidt.

Als je niet van dualiteit houdt, laat het dan voor wat het is en zoek naar het Goddelijke.

Hoe kan jij naar Huis gaan op zoek naar ware Volmaaktheid als je nog steeds probeert om de imperfectie te veranderen?

Overgave is de enige weg. Jij kunt de wet van de dualiteit niet veranderen, net zo min als jij de kleur van de hemel kunt veranderen. Als jij je bezig wilt houden met verlangens en afkeer, met creëren en vernietigen, hoe kun jij je dan ooit vrijmaken van de wereld van tegenstellingen? Als jij vrede wilt brengen in de wereld dan heb jij de wet of de aard van de dualiteit niet begrepen.

Al het leven in dualiteit lijdt onder de rusteloosheid van al die tegenstellingen, tot het moment komt dat men er genoeg van heeft, tot men zover is om het neer te leggen, om het spel te beëindigen, om het gevecht af te breken, om af te zien van verlangens. Het moment dat men ophoudt met dromen en men klaar staat om alle illusies op te geven.

Als je volop bezig bent met het sturen van licht en vrede in deze wereld, dan zul je nooit in staat zijn de echte Waarheid te kunnen begrijpen of de kusten van verlokkingen te  kunnen verlaten. En als jij bezig bent met het beschermen van jouw eigen opinies, dan ben je eveneens bezig jouw ware zelf daarachter te verstoppen.

Proberen om het karakter van de dualiteit te veranderen is een bedrieglijke en nutteloze toestand, want hoe meer licht je wilt brengen in deze wereld, hoe meer duisternis er als antwoord ontstaat, totdat je het leert en totdat je het inziet. Hoe meer je vecht voor vrede op Aarde, hoe meer er onvermijdelijk oorlogen uit zullen voortvloeien, totdat je leert inzien dat de dualiteit zichzelf in evenwicht moet terugbrengen, een evenwicht moet scheppen tussen zijn duisternis en zijn licht. Want dit is zijn perfecte dualistische karakter

Wanneer je licht probeert te brengen in deze wereld om datgene te veranderen wat je verkeerd acht of beoordeelt, weet dan dat onder de wet van de dualiteit en als antwoord op jouw daden, ook de duisternis in deze wereld wordt geaccentueerd om zo in balans te kunnen blijven. Met andere woorden, ten koste van wie heb jij nu jouw goede daden uitgevoerd? Wie lijdt nu onder het kwaad van jouw onwetende goedheid?

Het enige ware licht voor verandering verschijnt slechts door het opgeven van de illusie en jezelf over te geven aan de Waarheid. Niet door te verlangen naar enige  verandering verschijnt de Waarheid op Aarde, noch vanuit de wens om het kwade in iets goeds te willen veranderen. De Waarheid verschijnt slechts in de wereld om zielen naar Huis te roepen, weg van de illusie. Er is geen ander doel voor de goddelijke Liefde en Waarheid om in deze wereld van dualiteit te verschijnen dan om zielen te verlossen van het eindeloze geslinger tussen paren van tegenstellingen; om ze te verlossen van de onvolmaakte toestand van leven en dood, van plezier en pijn, van licht en duisternis. Goddelijkheid komt hier niet om de dualiteit te verbeteren, dus waarom probeer jij dat dan?

Heb jij het karakter van deze wereld begrepen?

Wie heeft jou verteld dat jij iets moet veranderen?

Jij kunt niet de wet veranderen, of de aard van het beestje. Het bewustzijnsniveau op Aarde is er een van volgelingen, het is een podium waarvandaan we naar bevrijding kunnen reiken. Je bent niet gekomen om een nieuw podium te maken of te schilderen, je bent hier gekomen om te leren wat nodig was om zo genoeg te krijgen van deze wereld van illusie en om zo naar Huis terug te keren; niet om het podium van deze wereld van dualiteit perfect te maken, maar in plaats daarvan het karakter hiervan te begrijpen om zo in staat te zijn dit, eenmaal wijs geworden, op te kunnen geven.

Denk jij dat jij hier gekomen bent om de wereld te hervormen in een Tuin van Eden, terwijl deze Tuin allang bestaat en waar vele verlichte zielen verblijven en wachten op jouw terugkeer?

Verandering gebeurt niet in de wereld, het gebeurt binnenin; Realisatie gebeurt niet in de wereld, het gebeurt binnenin. De wereld is slechts een uiterlijke reflectie van de menselijke geest, en je moet niets meer met die reflectie te maken willen hebben voordat je de echte Werkelijkheid begint in te zien. En wanneer je dit begint te zien, dan begint de oude wereld buiten te verdwijnen en zul je erkennen dat het nooit echte betekenis heeft gehad.

Je moet er genoeg van hebben om de aard van de dingen te willen veranderen, of om de universele wetten naar jouw hand te willen zetten, of om een illusie te willen veranderen, voordat je werkelijk in staat bent de Waarheid in te kunnen zien die op jou wacht achter de glamour van het verstand.

Alle dingen zijn zoals ze zijn en perfect zoals ze zijn. Het is niet aan jou om iets te veranderen, maar eerder aan jou om te gaan beseffen hoe het karakter van deze wereld in elkaar zit en dit achter je te willen laten. Pas wanneer je genoeg krijgt van het niveau van deze natuur, zal er een andere Natuur verschijnen en jouw visie herstellen en zal het je laten zien wie jij werkelijk bent.

Perfectie is een realiteit. Het is altijd een realiteit geweest. Zodra je klaar bent met de illusie, en dus niet langer wenst dit te veranderen, te corrigeren of te verbeteren, maar in plaats daarvan het te laten zijn zoals het is, word je een zoeker van de Waarheid in plaats van een deelnemer aan de eindeloze illusies van de dualiteit.

*    *    *

Toen je als kind naar school ging, probeerde jij dan de school te veranderen in een perfecte school om de lessen te kunnen leren? Neen, je leerde alleen jouw lessen en je vertrok. Hetzelfde geldt voor de school van deze wereld: leer je lessen en vertrek. Als jij je bemoeit met het leerplan voordat jij je lessen hebt geleerd, dan wordt de school tot een wanorde gebracht, net zoals deze wereld een wanorde is.

Perfecte studenten zorgen voor een perfecte school, niets meer dan dat. En jij wordt een perfecte student, niet door iets te proberen te veranderen, maar door gewoon te zitten en te luisteren naar de leraar in de klas.

En als je bepaalde lessen overslaat omdat je ze niet leuk vindt, dan leer jij slechts een gedeelte van het leerplan en zul je weer moeten terugkeren om de rest te leren.

Wanneer je de lessen over de wet van oorzaak en gevolg in dualiteit hebt begrepen, dan zul je niet langer trachten je daarmee bezig te willen houden. Jij zult ervoor kiezen om het te laten voor wat het is en je zult ophouden met het verzuimen van lessen, of met het veranderen van het leerplan in iets dat je leuker vindt. Je begint opnieuw vertrouwen te krijgen in het leven en een vertrouwen in de dualiteit om je de middenweg te wijzen tussen al zijn illusies. Je zult stoppen met het goede te willen nemen of dit te prediken omdat je bang bent voor het kwaad, je zult ophouden met je vast te klemmen aan hoop omdat je bang bent voor twijfel, je zult ophouden om zoveel over liefde te spreken omdat jij jouw eigen angst niet leuk vindt. Door zo in evenwicht te komen zul je al je lessen leren voordat je de Aardse school eens en voor altijd zult kunnen verlaten.

Binnenkort komt jouw schoolleraar terug, en zal hij jouw huiswerk willen zien. Wat toon je hem dan? Zul jij hem alleen maar een half gevuld boek kunnen laten zien met de dingen die jij het leukst vond? Hoe zie jij kans te slagen voor jouw laatste examen als de helft van jouw werk en dito inzicht ontbreekt?

Hij stuurt je terug naar school, totdat jij volledig jouw verlangens en afkeer begrijpt, totdat je realiseert waarom je überhaupt op school zit, totdat jij de aard van jouw onwetendheid inziet en totdat je ophoudt met het willen versieren van de wereld naar jouw persoonlijk smaak.

Er is geen uitweg voor jou, ongeacht hoe goed jij denkt dat je bent geweest. Als je vermeden hebt om alles dat nodig was onder ogen te zien om in staat te zijn de illusie van dualiteit te kunnen verlaten, zul jij jezelf tijdens de volgende termijn hier weer terugvinden.

Wie heeft jou geleerd om je te verstoppen voor het leven door te blijven (dag)dromen en te hopen op vrede en liefde?

Wie heeft jou zo bang gemaakt dat je dacht dat je niet naar het hele beeld mocht kijken, zowel goed als slecht?

En wie heeft jou verteld dat door levenslessen over te slaan, door de wereld in een betere plek te willen veranderen en te trachten de onmogelijke taak om de wetten van dualiteit aan te passen naar iets dat aangenamer is voor het ego, dit jou ooit naar de Waarheid zou kunnen leiden?

thenewcallgroup