De vereisten voor het Pad

Het blijkt duidelijk dat inwijding in de Christusorde zoals dat tegenwoordig mogelijk is, het offer vraagt van ons hele dualistische wezen.

Niemand die de principes van de Christus serieus bestudeert zal zich bevreesd voelen bij het horen van deze koud-zakelijk gestelde voorwaarde. Zo’n uitlating vindt juist meteen gehoor in de oren van iemand met de ware Christelijke overtuiging. Ook zal het idee van zelfovergave hem heel vertrouwd zijn, als hij gewend is met de juiste levenshouding zich esoterisch te oriënteren. Want welke ploeteraar op het Pad begrijpt nu niet dat het beste dat hij heeft aan liefde, kracht en dienstbaarheid aan het Goddelijk Plan van Bevrijding geofferd moet worden in volledige toewijding aan de wereld en de mensheid?

De theorie, de schoonheid en de waarde van zo’n levenshouding is de spiritueel geïnteresseerde mens aangeboren alsof hij dat als baby met de moedermelk binnen heeft gekregen. Voor ware dienaren van het Goddelijk Plan is zo’n houding van vitaal belang; zij zouden anders niet kunnen leven. Dienstbaar zijn voor anderen is voor hen als een levensader. Zonder een dergelijke alles gevende instelling krijgen ze geen lucht en kunnen zij niet leven.

Het leven in vrijwillige zelfovergave is desondanks een zware taak voor de dualistische mens, soms ook te zwaar. Het is een uiterst ondankbare taak als het gaat om erkenning in de wereld en het brengt dan ook vaak veel verdriet en eenzaamheid met zich mee. Maar zouden zij die zichzelf aan het Werk van Liefde wijden voorwaarden willen stellen aan hun toewijding? Zouden ze willen dat het anders was? Absoluut niet. Worden zij er in de onderstroom van hun bewustzijn niet van verzekerd dat deze zelfopoffering zijn volwaardige Beloning zal brengen?

Ze zullen echter ongetwijfeld juist niet in de eerste plaats kijken naar die Beloning, want de liefde voor hun medemens is het diepste motief van hun wezen. Wat die Beloning betreft: ze zullen wel zien. Dat gaat zelfs zo ver dat ze vrijwel ophouden eraan te denken. “Gesteld dat de toegewijde dienaar in overeenstemming leeft met wat waar is, en dat volhoudt ter ere van de goddelijke Geest, dan zal hij volkomen onverschillig zijn met betrekking tot zijn persoonlijk gewin of verlies van alles. Hij weet immers dat hij die zich in alles werkelijk moedig opstelt in zijn trouw aan het Goddelijk Plan, altijd bereid zal zijn om alles te doen, wat ook maar, en altijd met plezier, want ze begrijpen de prachtige wet.” - De Roep tot Ontwaken.

“Het is een grotere zegen om te geven dan om te ontvangen”, getuigt het Evangelie. Dat is wel waar, maar ontvangen is ook een feit; het is de Wet! Het is de beloning van iedere ware Handeling in het leven. In de Oude Wijsheid, de Heilige Geschriften, wordt het bewijs hiervan vaak vermeld.

Zo gauw een nederige ziel zich ook maar een beetje wijdt aan het dienen van de mensheid op het altaar van liefde, komt er een zegening naar hem toe die mystiek, esoterisch en vaak ook materieel kan zijn, en dat is volkomen in overeenstemming met zijn staat van zijn en zijn rijpheid om zijn godgegeven hulpmiddelen te gebruiken voor het verheffen van de mensheid. “Alleen hij die niets voor zichzelf verlangt zal financiële overvloed kunnen ontvangen en de rijkdom van het universum kunnen verdelen. In andere gevallen bij het vermeerderen van rijkdom zal het hem alleen maar zorgen en teleurstelling over ontevredenheid en misbruik brengen.” - Djwhal Khul.

Een tijd terug waren er vele oprechte aspiranten die zeer merkwaardige ervaringen hadden gehad. Zulke ervaringen zijn allerminst iets nieuws. Die zijn wel meer gebeurd in de laatste tweeduizend jaar, maar tegenwoordig gebeuren ze veel vaker. In de nabije toekomst zullen er veel mensen ontwaken, en daarom zullen we nog veel meer van dit soort gebeurtenissen kunnen verwachten. Dit wordt bewezen juist door het uitblijven van een spirituele beloning, die het logisch gevolg zou zijn van zelfovergave in dienst van de mensheid. Dus veel van wat aspiranten door de jaren heen als een spiritueel geschenk beschouwen komt in deze periode voor de grote overgang misschien juist wel niet naar hen toe. Juist vanwege dit proces dat heden ten dage aan de gang is worden dienaren van de Christus met een wetenschappelijk precisie tot de uiterste bodem geduwd van de put van eenzaamheid; en dat is hun winst! In plaats van een spirituele leniging van hun lijden is daar weer een nieuwe keten die hen naar beneden trekt. En dat is hun voordeel: zo eenzaam te worden dat er geen woorden meer voor zijn!

Hier volgt een waar gebeurd verhaal van twee dienaren die elkaar spraken in een ziekenhuis. Eén van hen had een ernstige hartkwaal als gevolg van zijn bovenmatige inspanningen op het pad van dienstbaarheid.

Ze hadden het over die eenzaamheid die zij ervoeren als gevolg van hun toewijding aan de Christus-hiërarchie. Ze bespraken wat de bedoelingen van de Hiërarchie konden zijn om ze tot zulke diepten van God-verlatenheid te drijven, als beloning voor een levenswerk dat bestond uit het in de waagschaal zetten van alles, in volledige toewijding. Wat voor zin heeft het dat iemand zich zo verlaten en eenzaam voelt, en dat hij elke liefdesband in de Geest of in de stof moet ontberen die de ballingschap kan doorbreken van zo totaal buitengesloten te zijn dat een stem van een vriend klinkt als het knarsen van een karrewiel?

Toen zij het daar zo over hadden, konden ze samen geen antwoord vinden, en dus keken ze met glazige ogen naar de grauwe leegte die hun dualistische geest hen voorschotelde. De zieke man kon het niet langer verdragen. Met een schreeuw wierp hij zich uit bed, en viel hij in de armen van zijn vriend. Hij was gestorven aan een gebroken hart: de winst van een leven lang onzelfzuchtig maar ook ongeïnformeerd werken in het veld van de duisternis.

Waar zijn zij die zo’n last kunnen dragen, als de Christus zo met hen om zou gaan? Zij die dit kunnen dragen in alle eenzaamheid en lijden, zelfs tot in de dood? En toch is dit het offer dat van de hele dualistische mens verlangd wordt.

Er zal een moment komen in iemands spirituele ontwikkeling waarop het resultaat van goedheid, waarachtigheid en rechtvaardigheid zoals we die kennen in de dualiteit, niet langer geaccepteerd kan worden door de Geestelijkheid van de Christus. Het voordeel dat voortkomt uit de levenshouding van een dualistisch wezen kan misschien wel voldoende zijn om in het rijk van de dood een schijnhemel te maken, maar het schiet hopeloos tekort als basis voor het goddelijke Koninkrijk.

De oude en moderne spirituele scholen en groepen, die hun leerlingen kunnen begeleiden op basis van zulke dualistische verworvenheden, zijn volkomen machteloos in dit nieuwe tijdperk.

Wat kan iemand dan verwachten van het dienen in onze groep? Zal hij via de Christus veilig naar de hemel in het land aan de overkant worden gebracht voordat de grote rampen beginnen? Als dat is wat hij zoekt, kan hij beter kijken in een van de New Age groepen. Daar zal hij zich heel goed thuis voelen.

Misschien is het bewustzijn in de hogere sferen wat hij verlangt, bewustzijn in het etherische veld van het leven, of misschien het astrale of mentale? Maar als hier zijn interesse ligt, dan is hij bij onze groep aan het verkeerde adres om erkenning en medewerking te krijgen. De aspirant van Bevrijding in het nieuwe tijdperk richt er zich op een ware Christen te zijn. Een Christen in de oorspronkelijke betekenis van het woord. Dat wil zeggen dat hij de Weg wil gaan om terug te keren naar het oorspronkelijke goddelijke Koninkrijk via de enig mogelijke poort: via de Poort van Christus terug naar het verloren rijk van Licht, terug naar de oorspronkelijke menselijke Staat. De voorwaarden van het offer van dienstbaarheid zijn hem welbekend, want als hij de Wet en de vereisten voor  het gaan van de Weg goed begrepen heeft, dan zal hij de mensheid al liefhebben.

Maar weet hij ook dat de hele orde der Manicheërs vermoord werd door Augustinus en zijn partizanen, vanwege de consequenties die met hun doel verweven waren? Weet hij ook dat de Catharen in de periode tussen 1208 en 1244 vanwege het nastreven van dit doel afgeslacht werden door Paus Innocentius III en zijn leger van 50.000 moordenaars? En weet hij ook dat de Nederlandse Rozenkruisers in de zeventiende eeuw werden vervolgd, verbannen, gevangen gezet en vermoord vanwege soortgelijke aspiraties, maar in dit geval door onze Calvinistische voorouders?

Zou hij er niet goed aan doen om even stil te staan bij wat er gebeurde in de jaren 1940 - 1945? Waarom werden toen alle afdelingen van het Rosycross in Europa geplunderd door de Nationaal Socialisten (de Nazi’s), die zonder uitzondering Rooms Katholiek waren door geboorte en doop - vooral de afdelingen in Nederland, die erg krachtig waren - en waarom werden hun medewerkers vervolgd en met de dood bedreigd?

Zoals de wereld het ziet, is het om in Christus te sterven en te zijner tijd naar een kleine hemel-wereld aan de overkant geleid te worden, helemaal niet nodig je hele gevallen wezen te offeren. Een zoet smakend middeltje van wat oprecht toegepaste moraliteit en religiositeit vindt men daarvoor meer dan voldoende!

Voor de meer spiritueel ingesteld mens lijkt het makkelijk om vorderingen te maken, als we kijken naar de condities die nu en in het verleden golden. Het vraagt wat kennis van het één, en een beetje bijsturen van het ander, natuurlijk hier en daar wat morele waarden en religie, een snufje filosofie, esoterische kennis en misschien van tijd tot tijd wat oefeningen om zichzelf in goede conditie te houden, bij voorkeur onder toezicht van een of andere esoterische groep, en dit alles samen zal resulteren in promotie naar de hogere rijken van de reflectiesfeer.

Als spiritueel persoon kun je misschien flink wat kennis van magie tot je beschikking hebben, en er heel bedreven in zijn. Misschien heb je wel hier en daar een zekere bewustzijnsverruiming bereikt, maar dit alles vereist niet het offer van de gehele dualistische mens. Zo iemand, een spiritueel mens in de wereldse zin van het woord, is tot een dergelijke staat van zijn gekomen via vele levens moeizaam doorploeteren langs platgetreden paden die nergens toe leiden. In het tegenwoordige psychische klimaat dat steeds heftiger en intenser wordt kan hij, als hij dat wil, allerlei nieuw filosofieën toevoegen aan die staat, en het zelfs van een dun laagje Christelijkheid voorzien. Ook kan het heel goed zijn dat alles wat ons geopenbaard wordt in bepaalde onderbewuste herinneringen past, dus dat veel mensen een zekere relatie en verbinding met onze leringen voelen, en dat ze daarom geloven dat ze zelf al bijna de Waarheid kennen.

Maar wie je ook bent, waar je ook zit, en hoe je ook in elkaar steekt, de Verlichte weg en zijn compromisloze vereisten zijn heel wat anders.

Uit de Nieuwe Gnosis

Thenewcall