Als hoop dreigt te verstikken 

op de mestvaalt van een verloren beschaving

en mensen wezenloos en radeloos over de wereld dwalen,

als nog meer zieke wereldleiders oorlogszuchtige taal uitslaan

en het lied van een laatste nachtegaal 

wegsterft in verdord kreupelhout,

dan nog zal ik trachten 

met een glimlach de wereld rond te gaan.

Ze zijn er nog, 

al worden hun namen nauwelijks genoemd.

Zij, die een helpende hand van troost reiken,

mededogen en vergeving koesteren in hun hart,

stilte uitademen in woorden van liefde.

Ze zijn er nog, 

al worden hun namen nauwelijks genoemd.

Vertrouwen blijf ik 

op liefde en mededogen,

op de verborgen goedheid in mensen,

op de ongrond aller dingen

die ook wij in diepste wezen naamloos zijn.

Vertrouwen blijf ik 

op de waarheid,

die alle leugens ontmaskert,

op het altijd trillend scheppend Woord

dat rust in de onmetelijke oceaan van stilte.

Vertrouwen blijf ik 

op een glimlach

die verharde harten openen kan

als rozen die bloeien in een eeuwige lente.

Uit het boek 'Met een glimlach de wereld rond, Bespiegelingen'

© Marcel Messing