September 2021

 

Eens breekt de dag

van volkomen inzicht aan,

de dag waarop alle sterren

in hun baan zijn doorschouwd,

de slang van leven

die in eigen staart hapt

is betrapt,

honger naar alle soorten voedsel

is gestild.

 

Het is de dag

waarop de laatste illusie

verdampt in helder inzicht,

het in cycli bewegende denken

zichzelf ontdekt als eindeloos verlangen

verdwaald in een labyrint van leugens.

Het is de dag

waarop ware vrede oprijst in het hart

nadat de vlam van begeerte is gedoofd.

 

Het is de dag

van bevrijding van alle waan,

van een volkomen sterven vóór de dood,

de dag waarop geen enkel verlangen meer gekoesterd wordt.

Het is de dag

van een restloos opgaan in universele vrede,

van een uitdoven aan alle worden,

lijden en smart,

van een heengaan zonder ergens naartoe te gaan,

van een aankomen zonder ergens vertrokken te zijn.

 

Het is de dag

waarop de vlam van begeerte

geen enkele voeding meer vindt

en diep geweten wordt

dat er nergens een ik of zelf is,

dat zelfs de hoogste goden niet eeuwig zijn

en ook aan hún scheppingsdrang

ooit een einde komt.   

Het is de dag

waarop het tijdloze hiernu van Bewustzijn openklapt

in grenzeloosheid

zonder maat en getal.

 

Het is de dag

waarop de rivier des levens in onszelf

niet meer stroomopwaarts of stroomafwaarts stroomt

en alle levenszeeën smaken

naar het zout van helder inzicht.

Het is de dag

waarop geen phoenix meer herrijzen kan

uit zijn eigen as,

voorgoed verstrooid

in alle windrichtingen.

 

Het is de dag

waarop doorschouwd is

dat al wat naam en vorm heeft tijdelijk is,

dat de door het denken genoemde eeuwigheid

slechts een eeuwig worden is,

dat alle hemelen en hellen

ontstaan in de eigen geest

die steeds weer hongert

naar iets nieuws

en fata morgana’s als reëel leven ziet.

 

Het is de dag

waarop beperkt bewustzijn zijn onwetendheid verliest

en geweten wordt hoe alle dingen

door, in en uit elkaar ontstaan.

Het is de dag

waarop wat lijkt te zijn, steeds een worden is,

wat hier verschijnt daar weer verdwijnt,

het scheermes van de tijd

uiteindelijk alles kaalscheert

voor een steeds weer nieuw begin,

de dag waarop goed en kwaad

op het rustbed van inzicht zijn vergaan.

 

Het is de dag

waarop niet-weten ontwaakt is in weten,

de stemmen van alle goden

tot zwijgen zijn gekomen

en grenzeloze stilte onverhuld waarheid toont.

Het is de dag

waarop de brul van de leeuw

innerlijk wordt gehoord,

de hinde van argeloosheid

niet meer vlucht voor ongekende stiltekracht,

de listige slang van dualiteit

geen tweedracht meer zaaien kan

in tot stilte gekomen geest.

 

Het is de dag

voorbij alle geboorte en dood,

voorbij alle tegenstellingen,

voorbij eeuwigheid en tijd,

voorbij iedere ooit beschreven stilte

voorbij de door woorden aangeduide grondeloosheid

die vóór het Woord van in den beginne

in volstrekte sprakeloosheid vertoeft.

 

Het is de dag

van nooit meer te hoeven spreken

met woorden uit een taalsilo van onbegrip

waarin het laatste woord

niet meer wordt gehoord

omdat het eerste woord

reeds verstomde

in de bodemloze stilte van waarachtige Liefde

die alle talen spreekt.

 

Het is de dag

van het grote ontwaken,

de dag waarop alle sterren en planeten verdwijnen

ook al blijven ze schitteren.

Het is de dag

waarop volstrekte helderheid alle schaduw

van binnenuit verlicht,

volmaaktheid zich openbaart

in de schoot van onvolmaaktheid,

de kennis van alle heilige boeken opgaat

in het éne weten

dat wetenloos is.

 

Het is de dag

waarop verlichting haar naam verliest

in de eindeloze liefdesstroom van leven,

de dag waarop streven naar gelukzaligheid

tot rust komt in de klaarte

van helder Zijn.

Het is de dag

waarop alle kleren van opinies zijn uitgetrokken

in restloze naaktheid,

in schoonheid zonder namen,

in grenzeloos Bewustzijn dat altijd is.

 

Het is de dag van de innerlijke apocalyps,

van de ontsluiering van alle sluiers,

van eindtijd die nimmer een begin had,

van het eeuwige nu

dat onuitgesproken is,

van het hoogste inzicht

waarin alle zintuigen tot rust gekomen zijn

en alle kleuren zijn weggekleurd in het universele Licht.

 

Het is de dag

waarop alle woorden zijn teruggevloeid

in één woordloos Woord,

alle gevoelens zijn opgegaan in niet-zintuiglijk voelen,

alle smaken geproefd worden in de éne smaak van leven,

alle vleugels van verlangen

hun lichaam verloren hebben,

de vlam van begeerte voorgoed uitgedoofd

in de eindeloze oceaan van inzicht.

 

Het is de dag

waarop de mallemolen van illusies

eindelijk tot rust gekomen is

in de naaf van tijdloze stilte   

en alle werelden zijn ingekeerd

tot de wortelloze wortel

van al wat is: Bewustzijn.

 

Het is de dag

waarop het heilige leven

volkomen is geleefd,

alle stormwinden van het leven

zijn gaan liggen in de vallei van eindeloze stilte.

Wat gedaan moest worden

is gedaan

zonder doener in het doen

zonder gehechtheid aan de vruchten van het doen.

 

Alles is zoals het is

in de isheid van het ís.

 

Vreugde zonder grenzen,

Stilte in het eeuwig Woord,

onpersoonlijk en persoonlijk versmolten,

de geliefde en het lieven

vol vrede verenigd in puur licht.

Geen nieuwe huizen worden meer gebouwd,

de nokbalken van ik-zucht en onwetendheid

zijn voorgoed gebroken.

Slechts het éne thuis blijft:

Bewustzijn,

Dát wat is,

waarin oorsprong en einde

zich verliezen in het Zijn,

waarin alle begrippen

die tot onbegrip kunnen leiden

van binnenuit zijn opgelost,

opinies verwaaid zijn in de wind van vergetelheid,

zandkorreltje ik opgenomen is

in de eindeloze levensstroom,

de golfslag van ebben en vloeden

vervloden is in oeverloze stilte.

 

Er is enkel Liefde en Licht,

Bewustzijn dat altijd volstrekt zichzelve is,

Leegte in leegte vervolledigd.

 

Marcel Messing

(Ariège, september 2021)